Ontslagen 11 maanden voor pensioneringAndré's getuigenis, al 39 jaar ambtenaaronthult een schokkend onrecht. Na een toegewijde carrière werd hij ontslagen wegens zes onopgemerkte afwezigheden, een straf die schokte en uitdaagde.
Ontdek haar aangrijpende verhaal, vol emotie en anekdotes, dat licht werpt op de uitdagingen van de administratieve wereld.
Een voorbeeldige carrière in dienst van de openbare dienst
Al bijna vier decennia, ten dienste van de staat loopt als een rode draad door mijn leven. Ambtenaar Sinds mijn 22e begeleid ik het publiek, reageer ik op administratieve noodsituaties, train ik nieuwkomers en houd ik met trots de waarden van de openbare dienst hoog.
Ik herinner me mijn eerste dagen op de administratie nog goed: de geur van papier, de nauwgezetheid van de procedures, de solidariteit tussen collega's. Ik besefte al snel dat deze baan niet alleen nauwgezetheid vereiste, maar ook moed. Ik besefte al snel dat deze baan evenveel hart als nauwkeurigheid vereiste.
De onverwachte straf: zes niet-gemarkeerde afwezigheden
Alles veranderde bij 11 maanden tot pensioen. Na zoveel rustige jaren kreeg ik een oproep voor een vergadering voorafgaand aan disciplinaire maatregelen.
Reden : zes niet geregistreerde afwezigheden gedurende het jaar. Op die dagen was ik er wel, maar ik was vergeten me aan- of af te melden. Een vergissing, meer niet. Ik probeerde het uit te leggen, bewijsstukken te overleggen, maar de administratieve machine werd in gang gezet. De boete werd opgelegd: redundantie.
De menselijke en professionele gevolgen
Deze schok zette mijn leven op zijn kop. Van de ene dag op de andere zat ik zonder werk, zonder uitzicht op pensioen en met een diep gevoel van onrechtvaardigheid. Ik zag mijn collega's zich afwenden, ongetwijfeld uit angst om in de problemen te komen. Mijn vrouw, bezorgd om onze toekomst, en mijn kinderen, verbijsterd door wat zij zagen als verraad aan het systeem. De slapeloze nachten vermenigvuldigden zich, gekweld door angst en woede.
De strikte regels van de ambtenarij
In de openbare dienstNaleving van procedures is essentieel. De tijdregistratie, die discipline moet garanderen, wordt soms een tweesnijdend zwaard. Ik denk terug aan al die jaren waarin ik collega's gestraft zag worden voor kleine vergissingen, zonder rekening te houden met hun dagelijkse inzet. Regels krijgen voorrang op menselijke waarden en de dialoog ontbreekt vaak. Toch geven zo velen van ons het beste van zichzelf, soms ten koste van onze gezondheid.
Onwrikbare inzet ondanks de moeilijkheden
Mijn toewijding is nooit verslapt, zelfs niet in de moeilijkste tijden. Ik herinner me een periode waarin mijn moeder ernstig ziek was. Ik bracht mijn nachten aan haar bed door en mijn dagen op kantoor, zonder ooit te klagen. Ik dacht altijd dat openbare dienst een grote familie was, die in staat was haar leden te begrijpen en te steunen in tijden van tegenspoed. Deze ervaring leerde me veerkracht, maar ook eenzaamheid tegenover de instelling.
De schok van ontslag: een verkeerd begrepen beslissing
De dag dat ik de ontslagbrief ontving, verschoof de grond onder mijn voeten. Ik herlas de brief tientallen keren, op zoek naar een verklaring, een woord van medeleven, een opening voor een dialoog. Niets. Gewoon een koude, onpersoonlijke beslissing. Ik probeerde in beroep te gaan, de vakbonden om hulp te vragen, maar de procedure werd in gang gezet, meedogenloos. Ik realiseerde me toen dat, ondanks mijn 39 dienstjarenIk was gewoon een nummer.
De impact op het dagelijks leven
Deze sanctie had een dramatisch effect op mijn dagelijks leven. Financiële problemen werden snel duidelijk: salarisverlies, onzekerheid over het pensioen, eindeloze administratieve procedures. Mijn gezondheid ging achteruit, stress en angst namen de overhand. Mijn sociale relaties werden afstandelijker en sommige vrienden hielden liever afstand. Een paar collega's steunden me echter en gaven me onschatbare steun en solidariteit.
De noodzaak van hervorming in verzuimmanagement
Mijn verhaal staat niet op zichzelf. Er zijn veel ambtenaren worden in vergelijkbare situaties gestraft voor vergissingen of fouten die te goeder trouw zijn gemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat het beheer van afwezigheden en het in- en uitklokken in de ambtenarij dringend moet worden herzien. Er moet meer dialoog komen, meer begrip en vooral meer erkenning voor medewerkers die bijna met pensioen gaan en die een groot deel van hun leven in dienst hebben gesteld van de gemeenschap.
Een boodschap van hoop voor ambtenaren
Ondanks alles wil ik mijn collega's een boodschap van hoop sturen. Geef nooit op, blijf bij elkaar en wees waakzaam. Verdedig je rechten, laat je stem horen. De openbare dienst heeft toegewijde mannen en vrouwen nodig, maar ook een menselijker en eerlijker systeem. Deze beproeving heeft me geleerd dat waardigheid en rechtvaardigheid de kern van onze inzet moeten blijven.
Diepgaande conclusie: een oproep tot menselijkheid in de openbare dienst
Mijn getuigenis is meer dan een persoonlijk verhaal. Het belicht de gebreken van een systeem dat soms het menselijke element achter het personeelsnummer vergeet. Het is tijd om administratieve striktheid en respect voor mensen. Zodat een agent nooit meer gebroken wordt aan de vooravond van zijn pensioen, zodat erkenning en vertrouwen weer de pijlers worden van de openbare dienst.
